ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΠΟΤΩΝ Ν.ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ - ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟΙ

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 18 Ιανουάριος 2016 07:02

Τι είναι και πότε δημιουργήθηκαν τα εργατικά συνδικάτα;
Τα συνδικάτα είναι οι πιο πλατιές μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Μέσα από τα συνδικάτα οι εργαζόμενοι, -ες προσπαθούν με κάθε πρόσφορο μέσο να βελτιώσουν την οικονομική τους θέση, να μειώσουν, δηλαδή, το βαθμό στον οποίο τους εκμεταλλεύεται η εργοδοσία. Το συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή η οργάνωση των εργατών στα συνδικάτα, στις ενώσεις και στις Γενικές Συνομοσπονδίες για την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, γεννήθηκε με την εμφάνιση της καπιταλιστικής παραγωγής. Τα πρώτα σωματεία εμφανίστηκαν στην Αγγλία τον 18° αιώνα και είχαν αρχικά συντεχνιακό χαρακτήρα. Μέσα στο εσωτερικό του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος δεν υπήρχε ποτέ και δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία πολιτική αντίληψη. Απ' την πρώτη στιγμή της εμφάνισης και της συγκρότησής του αντιμάχονται δύο κεντρικές γραμμές. Απ' τη μία η γραμμή της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές και απ' την άλλη η γραμμή της συνεργασίας μαζί τους.

Πώς κατηγοριοποιούνται τα συνδικάτα;
Σε πρωτοβάθμιο επίπεδο υπάρχουν τα ομοιοεπαγγελματικά, κλαδικά, επιχειρησιακά και πανελλαδικά σωματεία που είναι ενώσεις 20 τουλάχιστον εργαζομένων που εργάζονται στον ίδιο κλάδο ή εργοδότη ή ασκούν το ίδιο επάγγελμα. Σε δευτεροβάθμιο επίπεδο υπάρχουν τα Εργατικά Κέντρα, που έχουν ως μέλη όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία μιας περιοχής (π.χ. ΕΚ Λαμίας) και οι Πανελλήνιες Ομοσπονδίες που έχουν ως μέλη όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία ενός κλάδου, ενός επαγγέλματος, η μιας επιχείρησης που υπάρχουν στη χώρα (π.χ. Ομοσπονδία Οικοδόμων). Σε τριτοβάθμιο επίπεδο υπάρχει η ΓΣΕΕ (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας), που έχει ως μέλη της όλα τα δευτεροβάθμια σωματεία της χώρας και αντίστοιχα στο δημόσιο τομέα η ΑΔΕΔΥ (Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων).

Ποιοι μπορούν να γίνουν μέλη στα συνδικάτα;
Τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν τροποποιήσει το καταστατικό τους ώστε να δέχονται όλους τους εργαζόμενους, -ες ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας (μόνιμοι, συμβασιούχοι, extra, εργαζόμενοι σε 5μηνα κ.λπ.). Αντίθετα, πολλά συνδικάτα στα οποία πλειοψηφούν δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αρνούνται να κάνουν μέλη τους εργαζόμενους που δεν είναι μόνιμοι, αφήνοντας έτσι ανοργάνωτο το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι των εργαζομένων, που στην πλειοψηφία τους είναι νέοι, -ες, και υπονομεύοντας την αναγκαία ταξική ενότητα των εργαζομένων.
Κάθε εργαζόμενος, -η επιτρέπεται να συμμετέχει σε δύο το πολύ σωματεία: ένα εργοστασιακό-επιχειρησιακό και ένα κλαδικό ή ομοιοεπαγγελματικό. Ανήλικοι και αλλοδαποί εργαζόμενοι μπορούν να είναι μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων, το ίδιο και οι απο­λυμένοι εργαζόμενοι που δεν έχουν πιάσει ακόμα δουλειά σε άλλο κλάδο ή επιχείρηση.

Τι είναι το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) και η Γενική Συνέλευση (ΓΣ) του συνδικάτου;
Η διοίκηση των υποθέσεων της συνδικαλιστικής οργάνωσης ασκείται από το ΔΣ. Είναι ευθύνη του ΔΣ η παρακολούθηση των εξελίξεων στον κλάδο, η εσωτερική κινητικότητα που υπάρχει, οι απολύσεις, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Το ΔΣ υπόκειται σε έλεγχο της Γενικής Συνέλευσης των μελών του συνδικάτου που είναι το ανώτατο όργανο και αποφασίζει για όλα τα ζητήματα. Δεκάδες ΓΣ συνδικάτων πραγματοποιηούν σε όλη τη χώρα για να αποφασιστεί η συμμετοχή στις απεργιακές μάχες, αλλά και να οργανωθεί η προετοιμασία τους. Στις ΓΣ ο κάθε εργαζόμενος, -η μπορεί με τη γνώμη του και την ψήφο του να συμβάλλει στη βελτίωση της δράσης του συνδικάτου.

Γιατί κάνουν εκλογές τα συνδικάτα;
Το ΔΣ εκλέγεται μέσα από εκλογές οι οποίες γίνονται κάθε ένα με τρία χρόνια. Στις εκλογές του σωματείου έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν και να θέσουν υποψηφιότητα όλα τα μέλη του Σωματείου. Το κάθε συνδικάτο εκλέγει α) την διοίκησή του, β) αντιπρόσωπους για την παραπάνω οργάνωση. Οι υποψήφιοι κατεβαίνουν συνήθως σε συνδυασμούς (παρατάξεις) με βάση την κοσμοαντίληψή τους και την πρακτική τους μέσα στα συνδικάτα.
Η ζωή και η δράση του συνδικάτου επηρεάζεται άμεσα από το αποτέλεσμα των εκλογών του, από το αν, δηλαδή, θα αναδειχθούν στη διοίκησή του τίμιοι αγωνιστές εργάτες ή συμβιβασμένοι με την εργοδοσία.

Γιατί να γίνει κανείς μέλος στο συνδικάτο;
Το να οργανωθεί ένας εργαζόμενος, -η στο σωματείο του είναι το πρώτο που πρέπει να κάνει από την πρώτη μέρα που θα πιάσει δουλειά. Στο συνδικάτο, ειδικά στα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, κάθε νέος εργαζόμενος, -η θα βρει ένα πολύτιμο στήριγμα.
• Θα βοηθηθεί να μάθει τα δικαιώματά του στη δουλειά, θα είναι ενημερωμένος, θα έχει στήριξη στις διεκδικήσεις του απέναντι στον εργοδότη.
• Δε θα είναι ποτέ μόνος του, αλλά θα έχει την αλληλεγγύη των συναδέλφων του.
• Θα βοηθηθεί από τη δική τους πείρα και θα βοηθήσει και ο ίδιος με τη δική του.
• Με τη συμμετοχή του, θα δυναμώσει το συνδικάτο και τον αγώνα όλων των εργαζομένων της επιχείρησης, του κλάδου κ.λπ.

Αλλά και στα συνδικάτα που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ μειοψηφούν δίνουν καθημερινά τη μάχη κόντρα στο συμβιβασμό, για να ξεπεραστεί "από τα κάτω", με τη δράση και τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζόμενων και τελικά να ανατραπεί ο αρνητικός συσχετισμός, να μπορέσει το συνδικάτο να επιτελέσει το ρόλο του. Σε τελική ανάλυση, η μαζικοποίηση των συνδικάτων, η βελτίωση της λειτουργίας και της δράσης τους, η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και η συστράτευση όλο και περισσότερων συνδικάτων με το ΠΑΜΕ, η ενίσχυση της γραμμής που βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι τα στοιχεία που μπορούν να συμβάλλουν στην ανασύνταξη και αντεπίθεση του συνδικαλιστικού κινήματος, που είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ.

Τι είναι και ποιους αφορά η απεργία;
Η απεργία είναι το πιο δυναμικό (στις σημερινές συνθήκες) όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι για να διεκδικούν τα αιτήματά τους. Χρησιμοποιείται με τη σύγχρονη μορφή της εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, από τότε που εμφανίστηκε το εργατικό κίνημα. Τη μέρα της απεργίας, οι εργαζόμενοι αρνούνται να πιάσουν δουλειά, η παραγωγή σταματάει και ο εργοδότης χάνει το κέρδος της ημέρας, αφού αυτό προκύπτει αποκλειστικά από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Έτσι, οι εργαζόμενοι ασκούν πίεση για να ικανο-ποιηθούν τα αιτήματά τους. Την απεργία την αποφασίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτό μπορεί να γίνει με γενική συνέλευση ή με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του συνδικάτου, όταν πρόκειται για απεργία σε ένα μεμονωμένο χώρο δουλειάς ή κλάδο. Η απεργία που είναι γενική και πανελλαδική, δεν είναι για κάποιους εργαζόμενους σε μεμονωμένους κλάδους ή κάποια σωματεία. Αφορά τους πάντες, όπου και αν δουλεύουν, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας είτε είναι μόνιμοι, είτε συμβασιούχοι, είτε δουλεύουν με πρόγραμμα απασχόλησης, είτε κάνουν την πρακτική τους. Απεργία σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θυσιάζουν το μεροκάματο για να πετύχουν το σκοπό τους. Δεν γίνεται ούτε με ρεπό, ούτε με άδεια, ούτε δηλώνοντας ασθένεια.
Η απεργία αφορά και τους ανέργους, που αν και δεν απεργούν, κατεβαίνουν εκείνη τη μέρα στο δρόμο οργανωμένα, με τις επιτροπές τους, μαζί με τους εργαζόμενους, γιατί μόνο μαζί μπορούν να παλέψουν για μέτρα προστασίας, για αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας, για το δικαίωμα στη δουλειά.

Ενοχλούνται τα αφεντικά από την απεργία;
Πολλοί θεωρούν ότι "τα αφεντικά δεν ανησυχούν από τις απεργίες". Η αλήθεια είναι ότι πάντα προσπαθούσαν να χτυπήσουν τις απεργίες, αφού εκτός από την οικονομική ζημιά που τους προκαλούν, φοβούνται την οργάνωση των εργατών, -ριών, τη συνειδητοποίηση της δύναμής τους. Χρησιμοποιούν απεργοσπάστες, καλούν την αστυνομία, απειλούν με απόλυση όποιον απεργήσει, καταφεύγουν μέχρι και στα δικαστήρια.
Όλα αυτά οι εργαζόμενοι, -ες μπορούν να τα αντιμετωπίσουν αντιπαραβάλλοντας την οργάνωσή τους, την αλληλεγγύη και την πίστη στο δίκιο του αγώνα τους. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές μορφές: για παράδειγμα, οι απεργιακές φρουρές ώστε να μην μπουν οι απεργοσπάστες ή οι δυνάμεις καταστολής, τα απεργιακά ταμεία, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν και να αντέξουν οι απεργοί και οι οικογένειές τους όσο διαρκεί η απεργία κλπ. Προφανώς, όσο πιο μεγάλη είναι η συμμετοχή στην απεργία, αλλά και όσο πιο εύστοχο είναι το περιεχόμενό της, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αποτελεσματικότητά της. Όμως, το όφελος ενός αγώνα, άρα και μιας απεργίας, δεν μετριέται μόνο με το τι αφήνει "στο χέρι". Η απεργία, έτσι κι αλλιώς, είναι σχολείο οργάνωσης, συλλογικότητας και αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους, που μπορεί να τους διδάξει πόσο μεγάλη είναι η δύναμή τους όταν αποφασίσουν να τη χρησιμοποιήσουν. Ότι το κέρδος το δημιουργούν οι ίδιοι με τη δουλειά τους και όχι ο επιχειρηματίας με το "ρίσκο" του, την "εφευρετικότητα" του κλπ. Ότι οι καπιταλιστές χωρίς τους εργάτες δενμπορούν να παράγουν τίποτα, ότι είναι άχρηστα παράσιτα που πλουτίζουν από τη δουλειά των άλλων.

Αρκεί μόνο μια απεργία;
Χρειάζονται πολλά περισσότερα από έναν απεργιακό αγώνα για να υποστεί ρωγμές η αντιλαϊκή πολιτική. Όμως, η συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης πρέπει να αποτελέ-σει ένα επιπλέον κίνητρο για να συμμετέχει κανείς και όχι άλλοθι για ν' απέχει από την απεργία. Άλλωστε, μια καλά οργανωμένη απεργιακή μάχη μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς αγώνες. Η επιτυχία μιας απεργίας μπορεί να δώσει ώθηση για να δημιουργηθούν νέες εστίες αντίστασης. Να υπάρξουν καινούργιες δυνάμεις που θα αναλάβουν μερίδιο ευθύνης στην ανασύνταξη του κινήματος, στο δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας που μπορεί να ανοίξει το δρόμο της ανατροπής.

Ώρα να δοκιμάσουμε την πραγματική μας δύναμη
Κάποιοι λένε ότι οι αγώνες όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης δοκιμάστηκαν και δεν έφεραν αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κυρίως δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια είναι η αδράνεια, η αποχή από τους αγώνες.
Οι περισσότεροι αγώνες που έγιναν δεν ήταν όσο μαζικοί θα έπρεπε. Το κυριότερο είναι ότι ο προσανατολισμός που κυριάρχησε έφτανε μέχρι τον ψευδεπίγραφο διαχωρισμό μνημονικών και αντιμνημονιακώ, νεοφιλελεύθερων και αντινεοφιλελεύθερων κ.ο.κ., αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πραγματικό ένοχο για όσα ζούμε.
Αυτό που πραγματικά δεν έχει δοκιμαστεί είναι οι αγώνες που θα συγκρούονται με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματά του, την ΕΕ, με σκοπό την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι για να ανεβοκατεβάζουν "χαλίφηδες". Αγώνες που θα βάζουν στο στόχαστρο το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτό, τελικά, που όντως δεν έχει δοκιμαστεί είναι η πραγματική μας δύναμη.
Γι΄αυτό και η επιτυχία της κάθε απεργίας είναι υπόθεση όλων μας!